VIVIR

 


Foto de A.C.P. 

Un árbol observando 

 una nube encendida




 

 Joan Baez - Gracias a la vida 

 (live in France, 1977) 



Vivir


 

 La viva tiene sentido  

cuando te la complicas 

 en cada suspiro.  

 

Disfrutémosla  

en cada uno  

de sus segundos.  

 

Tengamos un tiempo 

 para reírnos de esos dioses 

 que nos quieren temerosos.  

 

Seamos nuestros propios reyes 

prestos para la revolución 

al ser buenos republicanos.  

 

Amemos con pasión 

 olvidando fechas de caducidad  

impuestas por egoísmos ajenos.  

 

Demos todo aquello 

 por nuestra parte 

 considerado de valor. 

  

Los únicos válidos 

 para conservar con nosotros 

 son los adquiridos con intelecto. 

  

La vida es larga 

 pero siempre nos parecerá corta 

 dejemos un buen recuerdo.  

 

 

Terrassa, 14 julio 2025 

10 comentarios:

  1. Buenos días, una canción ideal para tus letras que hoy nos compartes como poseía, esa vida que tenemos hay que vivirla y el presente es lo que tenemos asi, pues, vivamos con ilusión y dejemos la fatiga que se expanda por ese aire que nos envuelve Un abrazo, feliz semana.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Hola Campirela, algo tan sencillo como vivir y dejar vivir.
      Un abrazo y feliz semana.

      Eliminar
  2. Captar un momento del cielo en que está dividido es genial, Alfred, gracias por la canción! El poema tiene todo el sentido de ser dueños de nuestro pensamiento y entregarnos a vivir plenamente, un abrazo!

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Hemos de vivir nuestros momentos sin ataduras.
      Muchas gracias, maría cristina.
      Un abrazo!

      Eliminar
  3. Gracies a la vida…com diu Joan Baez, preciosa canço que ens donaforça per viure i com lesteves paraules diuen Alfred, gracies 👏🏻👏🏻👏🏻👏🏻👏🏻😊😘😘😘😘

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Hem d'estar agraïts a la vida, vivint-la intensament.
      Gràcies a tu! :)

      Eliminar
  4. M'has recordat aquest poema d'en Amado Nervo:
    Muy cerca de mi ocaso, yo te bendigo, vida,
    porque nunca me diste ni esperanza fallida,
    ni trabajos injustos, ni pena inmerecida;
    porque veo al final de mi rudo camino
    que yo fui el arquitecto de mi propio destino;
    que si extraje las mieles o la hiel de las cosas,
    fue porque en ellas puse hiel o mieles sabrosas:
    cuando planté rosales, coseché siempre rosas.
    ...Cierto, a mis lozanías va a seguir el invierno:
    ¡mas tú no me dijiste que mayo fuese eterno!
    Hallé sin duda largas las noches de mis penas;
    mas no me prometiste tan sólo noches buenas;
    y en cambio tuve algunas santamente serenas...
    Amé, fui amado, el sol acarició mi faz.
    ¡Vida, nada me debes! ¡Vida, estamos en paz!

    Un bell poema (el teu), una fotografía i una cançó que parlen de la vida, de la nostra vida, la de tots.
    Aferradetes, Alfred.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Molt bon poema el de Amado Nervo i certament adient al cas que parlo al meu. Gràcies per donar-me'l a conèixer.
      Aferradetes, sa lluna!

      Eliminar
  5. Los pobres dioses no nos quieren de ninguna forma. La culpa es de quienes los han diseñado para acojonar al personal. Con poco éxito, dicho sea de paso. Al menos entre nuestros políticos. Por lo que hacen, parece que tienen poco miedo a condenarse.
    Un abrazo.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Los dioses están un poco hartos de los humanos, total para el caso que les hacen, de tanto en tanto nos envían una desgracia y así, siempre hay quién tiene algo de remordimiento. Los políticos comen en plato aparte, unos hacen como si no fuera con ellos y otros están arropados por el colegio episcopal. Este país no tiene remedio.
      Un abrazo.

      Eliminar